شیخ فریدالدین عطار نیشابوری در سال ۵۴۰هجری در کدکن یکی از روستاهای نیشابور به دنیا امد .
وی همانند پدرش به عطاری و طبابت اشتغال داشت . و هر روز عده ای زیادی برای مداوا به او مراجعه می کردند . اما در اثر یک اتفاق در سالهای میانی عمرش عارفی حقیقت بین شد . یک روز در دکان عطاری به داد و ستد مشغول بود . که درویشی به در دکان امد و از او چیزی خواست .
عطار به او توجهی نکرد درویش ناراحت شد و به او گفت . ای مرد تو چگونه می میری ؟؟ عطار در پاسخ گفت .؟/ تو چگونه میمیری؟؟ درویش کاسه ای چوبی در دست داشت . ان را زیر سرش گذاشت . و جان داد . مرگ درویش چنان تاثیری در عطار گذاشت. که او دکان و کس و کار را رها
کرد . و به عرفان روی اورد . و پای در سیر وسلوک گذاشت. عطار اثار بسیاری در نظم و نثر دارد که دیوان او مشتمل بر شش هزار بیت است . (( منطق الطیر)) که مشهورترین مثنوی فارسی است
. و ۴۶۰۰ بیت دارد . این اثر شرح حال ۳۰ مرغ است که در جستجوی سیمرغ است . و در واقع مراحل هفت گانه سیر و سلوک را نشان می دهد . الهی نامه . مصیبت نامه. مختارنامه. تذکر
الاولیا. دیگر اثار او را تشکیل می دهد . عطار یکی از شاعران بزرگ زبان فارسی است . که
به درجه کمال و معرفت رسید . وی در نجوم و حکمت . طب و گیاه شناسی مهارت داشت . و همچنین در فهم اشعار و احادیث عربی استاد بود . زمان مرگ عطار به درستی معلوم نیست . اما می
گویند از کسانی بود که اسیر وحشی مغول گردید

گویند وقتی عطار اسیر شد . یکی از دوستانش نزد سرباز مغول امد . و گفت. این پیر مرد را به من بفروش تا هزار درهم به تو بدهم . سرباز مغول فکری مرد . که حتما ارزش این پیرممرد بیشتر از
این است . پس او را نفروخت . ساعتی بعد یکی دیگر از دوستان عطار که وضع مالی خوبی بر خوردار نبود . پیشنهاد کرد که یک کیسه کاه . در مقابل فروش پیرمرد بدهد . شیخ عطار به سرباز
گفت:: ای مردک مرا به همین قیمت بفروش که ارزش بیشتر از این ندارد. سرباز مغول که بسیار طماع بود . که می خواست اورا بیشتر بفروشد . عصبانی شد و گفت. حالا که چنین است. می کشمت
. و سر عطار را از تنش جدا مرد
ای هجر تو وصل جاودانی                      اندوه تو عیش و شادمانی
در عشق تو نیم ذره حسرت                     خوشتر ز وصال جاودانی

قاآنی
میرزاحبیب الله متخلص به قاآنی در1223 هجری قمری در شیراز بدنیا آمد.ریاضیات

و حکمت الهی آموخت.مورد توجه حاکم وقت قرار گرفت وقصایدی در مدحشان

می گفت.به مشهدرفت و علوم ادبی ،عربی،هبئت ونجوم وزبان فرانسه را فرا گرفت.

درسال 1251 به تهران رفت و قصیده ای در مدح محمد شاه قاجار سرود و لقب مجتهد

الشعراء گرفت . در مدت طول عمرش سفرهائی به اصفهان ، کرمان، خراسان،و تهران

داشت. پیکر او در شهر ری به خاک سپرده شد . او مشهور ترین شاعر دوره بازگشت

ادبی است. درسرودن قصیده مسمط وغزل تبحر داشت. در قصایدش لفظ بر معنا چیره
میشود و مسمط هایش دارای مضامین دلنشینی است. او معتقد بود که سعدی غزل

را به کمال رسانده و دیگر بعد از او کسی نباید غزل بگوید.
نامدی دوش ودلم تنگ شد از تنهائی
چه شود کز دلم امروز گره بگشائی
ور تو آئی نشود چاره ی تنهائی من
که من از خویش ر وم چون تو زدر باز آئی
آثارش دیوان ،قصاید قاآنی ،گلستان قاآنی ،پریشان نامه ،ورساله ای در علم شانه بینی

و رساله ای در هندسه جدید .