سروده آوا رضایی
موج نا آرام و بی پروای دریاها منم
ساحل بشکسته از طوفانِ نا پیدا منم
آنکه هر شب دل به دریا میزند خاموش و سرد
صبحدم در چشمه ی چشمش شود رسوا منم
تا زند سوسو چراغِ ِ لحظه ها برچشم ِدل
تا کِشد کِشتی شراعُ وارَهد از کام دل
بی کس و تنها خدای ناخدایان گشته ام
مرغ بوتیمار دریای دلِ سر گشته ام
مستی ی بادم که روی موجها رقصان رود
هستی موجم که افتان روی جان لغزان رود
من به امیدِ چراغِ چشم ِ تو جان رانده ام
روشنم کن عاقبت تا ماهِ من تابان رود

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: