همه ميپرسند :
چيست در زمزمه ي مبهم آب؟
چيست در همهمه ي دلكش برگ؟
چيست در بازي آن ابر سپيد
روي اين آبي آرام بلند
كه را مي برد اينگونه به ژرفاي خيال؟
چيست در خلوت خاموش كبوترها؟
چيست در كوشش بي حاصل موج ؟
چيست در خنده ي جام؟
كه چندين ساعت ،
مات و مبهوت به آن مي نگري ؟!
نه به ابر
نه به آب
نه به برگ
نه به اين آبي آرام بلند
نه به اين خلوت خاموش كبوترها
نه به اين آتش سوزنده كه لغزيده به جام
من به اين جمله نمي انديشم .

من ، مناجات درختان را هنگام سحر
رقص عطر گل يخ را با باد
نفس پاك شقايق را در سينه ي كوه
صحبت چلچله ها را با صبح
نبض پاينده ي هستي را در گندم زار
گردش رنگ و طراوت را در گونه ي گل ،
همه را مي شنوم مي بينم .
من به اين جمله نمي انديشم .

به تو مي انديشم
اي سراپا همه خوبي ،
تك و تنها به تو مي انديشم .
همه وقت همه جا
من به هر حال كه باشم به تو مي انديشم .
تو بدان اين را ، تنهاتو بدان
تو بمان با من ،  تنها توبمان.