نیشخندهای عقل دیر زمانی ذهنم را
به خود مشغول کرده بود
از پس دل بستن به این واژگان
"زندگی برای دیگران"
اما ...
دل سودای دیگری داشت
گو اینکه تاوانش را نیز به جان خریده بود!
و تنها دلیلش
قانون طبیعت
چرا که هیچ چیز
برای خویش زندگی نمی کند
رودخانه ها آب خود را مصرف نمی کنند
درختان میوه خود را نمی خورند
خورشید گرمای خود را استفاده نمی کند
زمین داشته هایش را به برداشت دیگران وا می نهد
ماه، در ماه عسل شرکت نمی کند
گل، عطرش را به دیگران می بخشد
.
.
.
آری، زندگی برای دیگران
قانون طبیعت است . . .

عناصر طبیعت در شعر فارسی
عنصر خیال
اگر استعاره را بزرگ ترين كشف هنرمند و عالي ترين امكانات در حيطه ي زبان هنري بناميم ،چنان كه ديگران ناميده اند سخني به گزاف نگفته ايم . استعاره تخييلي ترين ابزار در كلام است . در واقع آن جا كه شاعر مي خواهد با واژه ها نقاشي كند و به قول سپهري : « واژه بايد خود باد ، واژه بايد خود باران باشد » دست به دامان استعاره مي زند و هنرمندانه با ادعاي اين هماني و تصّرف در طبيعت ( تخيّل ) دنياي ديگر مي آفريند و با از هم گسستن دايره محدود واژگان ، هر بار ما را با هزاران واژه ي تازه روبه رو مي سازد و جهاني خلق مي كند كه همه چيز در آن سخن مي گويد ، راه مي رود ، زنده است و نفس مي كشد . والاس استونس مي گويد : «حقيقت مبتذل و تكراري است و ما با استعاره (metaphor ) از آن مي گريزيم)
شاعر استعاره پرداز ، نقاش چيره دستي است كه با قلم واژه ها ، در گسترۀ زبان شعري (device poeti) نقاشي مي كند . او به مدد تخيّل بين مفاهيم ارتباط برقرار مي كند و هر خواننده ي صاحب ذوقي از اين ارتباط ها لذت مي برد . حاصل نيروي تخيّل صدر خيال است ؛ يعني انواع تشبيهات و استعارات و مجازهايي كه شاعر مي آفريند ( شفيعي كدكني ، 1380 ، 90 ) در نظر بسياري از نا قدان شعر ، جوهر اصلي شعر همين عناصر خيال است و در ميان عناصر خيال ، استعاره به دليل اغراق و اين هماني جايگاه ويژه اي دارد . شنونده و مخاطب در برابر استعاره به تلاش ذهني وا داشته مي شود و هرچه اين پوشيدگي بيشتر باشد ، اغراق در استعاره بيشتر است و به بالتّبع آن لذّت ناشي از آن هم زيادتر است . پوشيدگي و تلاش ذني در استعاره كنايي ( پنهان ) ارزش هنري اين نوع استعاره را در ميان ديگر انواع صور خيال بيشتر مي كند و شنونده با استعاره ي مكنيّه بهتر درك دنياي عواطف و تخيّلات شاعر راه پيدا مي كند و بهتر با او هم حس ، همراه و همدل مي شود . نگارنده با اذعان به اهمّيت اين عنصر تصوير آفرين ، برآن شد تا با يك جمع بندي مختصر ، فروع و شاخه هاي اين نوع استعاره را بررسي كند و به ويژه به بحث اسناد مجازي در استعاره ي مكنيه و بحث استعاره هاي مصرحه اي كه مورد خطاب قرار مي گيرند اشاره اي بنمايد ، باشد كه اين وجيزه دريچه اي باز كند به روي محّققان سترگ و انديشمند درياي بي كران بلاغت و فصاحت زبان فارسي ، تا در آينده در اين خصوص موشكافانه تر تحقيق و پژوهش نمايند .