توی هفته ی چشای تو بجز
جمعه سهمی واسه من نمونده بود
جمعه و شنبه نداره چشم تو
اما کرکره ی پلکات بسته بود

واسه دستای تو من می مردم
با لبایِ تو قسم می خوردم
ولی تو عاشق خود بودی و من
عشقتو به آینه می سپردم
کاش اما ای دریغ از خاطره
که مثه ابره که تو دل بباره

تو نگاه سنگیِ چشمای تو
کاش یه دریچه یه پنجره بود
کاش مثل غارِ کوههای بلند
دهنت خاطره ی حنجره بود
واسه دستای تو من می مردم
با لبایِ تو قسم می خوردم
ولی تو عاشق خود بودی و من
عشقتو به آینه می سپردم

اينك
آينه ها را گذاشته
تا با درد شكل بگيرد
زني مصمم
حياي ماه
از شاخه هاي عريان
عبور مي كند
دستِ شاخه هاي تيره

و مشغوليِ ذهنِ آينه
ماهِ مصلوب را نمي شكست
رازِ آخرين نگاه
به آهي نشست
در چشمِ مرگ و
زن.

 

رصد میکند خورشید
                      اندیشه اش را
آب
از برهنگی خود
                   در آیینه
                                می تابد.

فروغ فرخزاد ـ حسین عسکری
"براي بانوي چراغ و دريچه"



با آينه
مي‌آيي
از سفر رنگ‌ها
ناپيداي پيدا
به تماشايت
مي‌نشينم.
نگاهم،
ستار مي‌چيند!
دلم،
آفتابي مي‌شود.
*
از كدام سفر مي‌آيي؟
بانو!
از كدام قبيله‌اي؟
با اين همه،
گلوي نيلوفري!
رهايم مي‌كني
در افق نرگس‌ها
تا سرود كنم
تولد سبزم را
بر گرده آهن و سنگ
بي‌درنگ
*
از كدام ديار مي‌آيي؟
بانو!
با اين همه چراغ.
دست‌هايت.
آفتابي مي‌نويسد!‌
و صبح
بر شانه‌هاي تو
ديدن دارد
*
صدايم مي‌كني
از دور دست‌هاي ناپيدا
پيداي پيدا
به جستجوي
چراغ و آينه /
مي‌كشانيم
تا در كوچه‌هاي سرد
عبوري داشته باشيم
آفتابي
حضوري ...
+ نوشته شده توسط محسن عباسپور |